Aleksander Skriabin (1872-1915)

Skriabin był mistykiem, stąd też pochodzą u niego tytuły takie jak Boski Poemat, Poemat Ekstazy i tym podobne. Pod koniec życia starał się przenieść wagnerowskie idee "Gesamtkunstwerk" na teren estradowy: jego wielki poemat symfoniczny Prometeusz zamierzony był jako jednoczesna "symfonia barwna" – na ekranie miały być wyświetlane równocześnie z muzyką jakieś abstrakcyjne formy barwne, tyle że nie istniał jeszcze wówczas żaden środek techniczny do zrealizowania tego zamierzenia. Ale niewątpliwie najbardziej oryginalna była droga czysto muzyczna, po której poszła twórczość Skriabina. W drugiej połowie swej twórczości zaczął on mianowicie zaostrzać swą technikę budowy akordów – na początek poprzez coraz bardziej wyrafinowane alteracje, podwyższanie lub obniżanie poszczególnych tonów, a pod koniec życia doszedł do własnej i bardzo oryginalnej techniki budowy akordów kwartowych, co na owe czasy było niewątpliwie szczytem postępu. Równocześnie w Wiedniu Schönberg próbował tych samych eksperymentów, ale nie wydaje się aby obaj ci twórcy wiedzieli wówczas nawzajem o swoich usiłowaniach. Zresztą Skriabin zmarł nieoczekiwanie w roku 1915, czyli w momencie, kiedy Schönberg daleki był jeszcze od wyciągnięcia ostatecznych konsekwencji technicznych ze swoich wcześniejszych eksperymentów.

1972